سلام.ديگه واقعا وقت رفتن رسيد.ديگه كسي نيست كه اينجا بياد.خوب البته خود منم خيلي وقته در خونه كسي رو نزدم.به هر حال دو سال فكر ميكنم كافي باشه براي اینجا موندن.همه هم دوره هاي من رفتن،موندن من هم دليلي نداره.البته وبلاگ بسته نميشه.شايد يه روزي برگشتم.اون روز دلم ميخواد همين جا‌ بنويسم.روزها و خوب وبدي رو اينجا گذروندم.خاطره هاي تلخ شيرين زيادي دارم.معلوم نيست شايد برگشتم.ولي فعلا ميخوام استراحت كنم.ميخوام خستگي دو سال و در كنم.كاراي مهم تري دارم كه بايد بهش برسم.ميدونم كه البته ديگه كسي براي اين خوندن اين پست اينجا نمياد.اين وبلاگ خيلي وقته كهاز نظر خیلی ها بسته شده.من فقط دارم اين بسته شدن و نبودن خودم  رسمي ميكنم.

زندگيتون شاد،بهارتون سبز،دلاتون پر اميد،لباتون خندون

قلم را روي كاغذ گراشتم،تمام كلمات در جنگ و جدال بودن و مي‌خواستند زودتر روي كاغذ بيايند.سلام مي‌گفت اول من،عشق مي‌گفت :نه!!اول من.مهر ميگفت:اول از همه منفو من بي اعتنا به تمام اين فرياد ها قلم را روي كاغذ گذاشتم و نوشتم

خداحافظ

بگو قطار بايستد
بگو در ماه ترين ايستگاه زمين بماند
بماند سوت بكشد ، بماند دير برود
بماند سوت بكشد ، برود دور شود
بگو قطار بايستد
دارم آرزو مي كنم
مي خواهم از همين بين راه
از همين جاي هيچ كس نيست
كمي از كناره ي دنيا راه بروم
از جاده هاي تنها
كه مردان بسياري را گم كرد
مرداني كه در محرم ترين ساعات عشق گريستند
و صدايشان در هيچ قلبي نپيچيد
مي خواهم سوت بزنم ، بمانم
زود بروم ، سوت بزنم ، دور شوم
كمي از اين همه صندلي هاي پر دود
كمي از اين همه چشم و عينك هاي سياه
مي خواهم كمي دورتر از شما سوت بزنم
مي خواهم در ماه ترين ايستگاه زمين
در محرم ترين ساعات ماه
گريه كنم
مي خواهم كمي دورتر از شما
كمي نزديك تر به ماه
بخوابم

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: