حسین یک درس بزرگتر از شهادتش به ما داده است و آن نیمه تمام گذاشتن حج و به سوی شهادت رفتن است. حجی که همه اسلافش، اجدادش، جدش و پدرش برای احیای این سنت جهاد کردند، میگذارد و شهادت را انتخاب می کند. این حج را می گذارد و به پایان نمی برد تا به همه حج گزاران تاریخ، نمازگزاران تاریخ، مومنان به سنت ابراهیم بیاموزد که:

اگر امامت نباشد، اگر رهبری نباشد، اگر هدف نباشد، اگر حسین نباشد و اگر یزید باشد، چرخیدن بر گرد خانه خدا با خانه بت مساوی است...

چنانکه حسین، همان که حج را نیمه تمام گذاشت، کسانی که در غیبت حسین همچنان به طواف ادامه دادند مساوی هستند با کسانی که در همان حال بر گرد کاخ سبز معاویه در طواف بودند. زیرا شهید که حاضر است در همه صحنه های حق و باطل، در همه جهادهای میان ظلم و عدل حاضر است، حضور دارد، می خواهد با حضور خویش این پیام را به همه انسانها بدهد که:

وقتی در صحنه نیستی، وقتی که شاهد عصر خودت و شهید حق و باطل نیستی، هر کجا می خواهی باش؛ چه به نماز ایستاده باشی، چه به شراب نشسته باشی هر در یکی است.

شهادت: حضور در صحنه حق و باطل همیشه تاریخ است؛ و غیبت: آنهایی که حسین را تنها گذاشتند. و همه غائبان هم با یکدیگر برابرند. هر سه تیپشان یکی است: چه آنهایی که حسین را تنها گذاشتند تا ابزار دست یزید باشند و مزدور او، چه آنهایی که در هوای بهشت به کنج خلوت عبادت خزیدند و با فراغت و امنیت حسین را تنها گذاشتند و از دردسر حق و باطل کنار کشیدند و در گوشه محرابها و زاویه خانه ها به عبادت خدا پرداختند، و چه آنهایی که مرعوب زور شدند و خاموش ماندند.

زیرا در آنجا که حسین حضور دارد- و در هر قرنی و عصری حسین حضور دارد!- هر کس که در صحنه او نیست، هر کجا که هست، یکی است. مومن و کافر، جانی و زاهد یکی است.

این است معنی این اصل تشیع که قبول هر عملی، یعنی ارزش هر عملی، به "امامت" و به "رهبری" و به "ولایت" بستگی دارد، واگر او نباشد، همه چیز بی معنی است و می بینیم که هست...

علی شریعتی، مجموعه آثار، جلد9، حسین وارث آدم، صفحات 204 و 205

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: